Er is een stille wereld onder de oppervlakte van wat we kunnen zien.
Een wereld waarin elke trilling telt. Waar woorden niet zomaar woorden zijn, maar golven van energie die vorm geven aan leven.
Dr. Masaru Emoto, een Japanse onderzoeker, onderzocht deze wereld
Hij toonde aan wat velen van ons diep van binnen al weten: dat alles energie is, en dat energie reageert op intentie.
De taal van water
In zijn experimenten stelde dr. Emoto water bloot aan woorden, gedachten, muziek en gevoelens. Hij liet het vervolgens bevriezen en bekeek de ijskristallen onder een microscoop.
Wat hij zag, was adembenemend.
Water dat liefdevolle woorden had gehoord – woorden als dank je wel, ik hou van je, vrede – vormde kristallen van een bijna heilige schoonheid: helder, symmetrisch, harmonieus.
Maar water dat negatieve woorden ontving, zoals ik haat je of je bent waardeloos, brak open in wanorde. De kristallen werden troebel, chaotisch, zonder structuur.
Het water liet zien wat wij vaak voelen maar niet kunnen bewijzen: dat liefde schoonheid schept, en dat disharmonie vervormt.
En als wij zelf voor zo’n zeventig procent uit water bestaan…
Wat doet dat met ons, met ons lichaam, ons hart, ons leven?
Hoe spreekt de stem in ons hoofd tegen onze eigen cellen?
Drie potjes rijst – een eenvoudig maar diep experiment
Een prachtig en tastbaar vervolg op Emoto’s werk is het bekende rijstexperiment. Misschien heb je er ooit over gehoord – drie potjes, wat rijst, water en de trilling van menselijke aandacht voor 22 dagen.
Het experiment gaat zo:
Je kookt witte rijst, laat het afkoelen en verdeelt het in drie glazen potjes.
Op elk potje plak je een label:
Liefde, Haat, en Onverschilligheid
Gedurende 22 dagen spreek je met elk potje.
Tegen de rijst van Liefde fluister je zachte woorden – dank je wel, ik zie je, wat ben je mooi.
Tegen de rijst van Haat spreek je woorden van afwijzing of boosheid.
En de pot van Onverschilligheid? Die negeer je. Geen blik, geen woord, geen aandacht.
Na een paar weken is het verschil duidelijk zichtbaar.
De rijst die liefde ontving, blijft verrassend lang fris.
De rijst die haat hoorde, verkleurt en ruikt zuur.
Maar het meest aangrijpend is vaak de rijst die werd genegeerd – zij bederft nog sneller, alsof het gebrek aan aandacht zwaarder weegt dan afwijzing.
Het is alsof zelfs rijst hunkert naar erkenning. Naar gezien worden. Naar een trilling van verbinding.
De spiegel van energie
Wat deze simpele potjes ons tonen, is eigenlijk een spiegel voor het leven zelf.
We voeden voortdurend – met onze woorden, onze blik, onze gedachten. Alles waar we aandacht aan geven, groeit.
Alles wat we negeren, dooft langzaam uit.
Hoe vaak spreken we liefdevol tegen onszelf?
Hoe vaak luisteren we écht, zonder oordeel, naar het leven dat door ons heen wil stromen?
We denken dat liefde iets is wat we geven aan anderen,
maar in wezen is liefde een trilling die we dragen.
Ze reist door onze woorden, onze handen, onze ogen, onze energie.
Ze is voelbaar in de manier waarop we de wereld aanraken – een plant, een dier, een kind, ons eigen hart.
De helende kracht van aandacht
De experimenten van dr. Emoto en de drie potjes rijst nodigen ons uit om te her-inneren wat we diep van binnen al weten:
Dat bewustzijn scheppend is.
Dat woorden raken.
En dat liefde alles transformeert.
Wanneer we spreken vanuit zachtheid, wanneer we dankbaarheid ademen in de kleinste momenten, verandert de structuur van ons innerlijke water.
Ons lichaam ontspant.
Ons hart opent.
Onze energie stroomt.
Zelfs stilte kan helend zijn – als ze gevuld is met aanwezigheid.
Want onverschilligheid is niet hetzelfde als rust; het is afwezigheid van verbinding.
En juist verbinding is wat leven laat bloeien.
Een uitnodiging
Misschien is het daarom zo mooi om even stil te staan bij de trilling die we de wereld insturen.
Wat als elk woord dat we spreken een druppel is in het grote water van bewustzijn?
Wat als elk dankjewel, elke glimlach, elke zachte aanraking een golf van heling creëert die verder reikt dan we kunnen zien?
We hoeven het niet allemaal te begrijpen.
We hoeven het alleen te voelen.
En misschien – heel misschien – herinnert het water in ons zich dan wie we werkelijk zijn:
liefde in beweging.
Reflectie
Waar of hoe negeer jij jezelf nog?
En wat zou er kunnen veranderen als je jezelf dezelfde aandacht en liefde zou geven die je aan het “liefde-potje” schonk?