Dit artikel stond in de Mezza van zat 11 mei. Geschreven door Roxanne Vis
Een Fransman? Nee, dat zag Ester (55) niet zitten. Maar om de wereldse Philippe (62) kon ze niet heen
‘Zijn stijl van leven intrigeerde me’ ‘Als ik weer zijn kant op rijd, zit mijn buik vol vlinders’
„Na mijn scheiding ben ik een paar jaar alleen geweest. Vorig jaar mei was ik wel weer toe aan een nieuwe man in mijn leven. Ik downloadde de datingapp Happn, zonder te weten dat die je gebruikers in de buurt laat zien. Dat kreeg ik pas door toen ik in Frankrijk op vakantie was en er alleen maar Fransmannen op mijn scherm verschenen. Daar zat ik niet per se op te wachten; ik spreek allerlei talen, maar geen Frans. En Fransen spreken meestal nauwelijks Engels, dus dat zou niet werken. Ik was ze dus druk aan het wegswipen, tot het gezicht van Philippe opdook. Wauw. Met zijn donkere krullenbol en mooie bruine ogen was hij een te knap verschijning om zomaar opzij te schuiven.
We raakten aan de praat en hij sprak zowaar Engels. Zijn stijl van leven intrigeerde me. Hij heeft een soort boerderijtje in het midden van Frankrijk, een appartement in Parijs en deelt met vrienden een zeilboot waarmee hij de wereld rond zeilt. Ik heb zelf veel in het buitenland gewoond en houd net als hij erg van het buitenleven. Het klikte.
Het was aan het eind van mijn vakantie en ik was inmiddels te ver bij hem vandaan om hem nog op te zoeken, maar ook toen ik eenmaal in Nederland was bleven we contact houden. Twee dagen na mijn terugkomst appte hij: ‘Ik ben volgende week in Parijs, heb je zin om te komen?’ Dat leek me wel een goed idee, dan zouden we tenminste gelijk weten of er iets kon ontstaan.
Toen ik aan vriendinnen vertelde dat ik in zijn appartement zou logeren, vonden ze dat heel onverstandig. Kon ik niet beter eerst in een hotel slapen? Wat wist ik nou helemaal van deze man? Maar het voelde goed en als het tegenviel, kon ik zo weer op de trein stappen. Ik zag niet zoveel beren op de weg.
Uiteindelijk ben ik vijf dagen bij hem gebleven en alleen teruggegaan omdat ik moest werken. Het was heel romantisch; hij heeft me op de scooter heel Parijs laten zien, we zijn heerlijk uit eten geweest en hebben veel gekletst.
Een week later zocht hij me op in Nederland, en zo pingpongden we een tijdje heen en weer, tot hij in september van Stockholm naar Amsterdam ging zeilen. Er was nog een plekje over op de boot, wilde ik niet mee? Nou, dat wilde ik wel. Ik heb vroeger veel gezeild en vond het geweldig om weer op het water te zijn.
Dat avontuur heeft bij mij een vuurtje aangewakkerd. Ik droomde er al langer van om tiny te gaan wonen, na die zeiltocht dacht ik: dat kan ik natuurlijk ook op het water doen. Nu woon ik op een woonboot.
Philippe en ik pendelen nog steeds tussen Frankrijk en Nederland. Dan weer rijd ik met mijn kat en twee teckels voor een maand naar hem toe, dan weer zoekt hij mij hier op. Tussendoor zien we elkaar maximaal een maand niet. Samenwonen zullen we niet snel doen; daarvoor zijn we allebei te veel gehecht aan ons eigen ding. En door elkaar niet elke dag te zien, blijven we naar elkaar verlangen. Als ik weer zijn kant op rijd, zit mijn buik vol vlinders. Voorlopig is het perfect zo. Wat de toekomst voor ons in petto heeft zien we dan wel weer; ik ga waar mijn hart me brengt.”